top of page

Αποσύνδεση


Σαν ψίθυρος που φτάνει 

τη νύχτα από μακριά 

εκείνες οι ακαθόριστες φωνές,

ενός κόσμου που τρέχει,

που βιάζεται διαρκώς,

μετατρέποντας τον πολύτιμο χρόνο 

σε μια θηλιά γύρω απ' τον λαιμό,

με πρόσωπα ετερόφωτα θαρρείς 

απ' τις οθόνες.


Κι όλο αγωνιά 

σ' ένα τροχάδην συνεχές.

Πασχίζει να προλάβει 

ένα κάτι απροσδιόριστο,

τόσο, που φαντάζει πλέον στάσιμος

μες στην τόση του βιασύνη.


Κι όσο η νύχτα προχωρά,

τόσο οι φωνές απομακρύνονται,

ώσπου χάνονται.

Ολόγυρα σκορπούν σιωπές θρυμματισμένες,

ενός κόσμου εύθραυστου,

που εύκολα ραγίζει,

μ' έναν υφέρποντα

σπασίματος φόβο.

Ένας φόβος ικανός 

να υψώσει φράχτες 

σε ψυχές και σε μπαλκόνια -

ούτε να βλέπουν, ούτε να τους βλέπουν -

συνεχώς να κλείνονται 

στις έρημες γωνιές τους.

Εκεί που η αγανάκτηση αλλάζει 

και γίνεται αποχή,

το συναίσθημα εικονίδιο,

η διαμαρτυρία κείμενο 

σε εκτενή ανάρτηση -

ακόμα μία ανάμεσα σε τόσες.


Ιδού, η ευαισθησία.

Ιδού, η καλοσύνη.

Ιδού, η ανθρωπιά.

Αντικείμενα προβολής 

για ένα θεαθήναι

με αντάλλαγμα και προσμονή 

κούφιας επιβεβαίωσης 

κι αμφιβόλου θαυμασμού 

ενός δικτύου απόντων,

βουτηγμένων ως τα μύχια

στην πλάνη ενός κόσμου κάλπικου.


Κοιτάζω το λιγοστό φως 

που μπαίνει απ' το παράθυρο,

να φαντάζει με ρωγμή ελπιδοφόρα,

καθώς αφήνει να εισέλθει τόσο,

ώστε δε σε τυφλώνει,

ούτε σε αφήνει 

να βαδίζεις στα τυφλά.

Ένας ρομαντικός ονειροπόλος,

ίσως πουν,

που αποσυνδέθηκε 

από μια δικτύωση απόντων.

Comments


bottom of page