Απολογισμός άδοξου θέρους

Κάθε Σεπτέμβρη θα μετράς τα περασμένα καλοκαίρια.

Που σα διαβατάρικα πουλιά χαθήκανε στου Αυγούστου το φευγιό.

Και θα μετράς και όλες τις ήρεμες θάλασσες που γέμισαν ζάρες και θορυβώδεις παφλασμούς κυμάτων.

Και τους γαλάζιους ουρανούς που ασφυκτιούν από ηλεκτροφόρα σύννεφα που ραντίζουν τα άνθη νερό και λάσπη.

Και θα αναζητάς εκείνη την αλμύρα που ψήνει το δέρμα σου, σε κάθε σταγόνα που πέφτει διάφανη πάνω στο κορμί σου.

Θα συγκρίνεις το άρωμα της θάλασσας με αυτό που φοράει η γη μετά από κάθε πτώση ύδατος, που ξεπλένει αργά τα ερημικά μονοπάτια της ψυχής.

Θα αναζητάς τον ήλιο που έχει κρυφτεί πίσω από το γκρι σεντόνι του ουρανού.

Και τα απάνεμα απογεύματα σε κάθε αεράκι που ξεφυσά βαριεστημένα πνοές σύντομης θλίψης στο σταρένιο πρόσωπό σου.

Και θα αναρωτιέσαι γιατί δεν γίνεται παράταση στου χρόνου την πιο όμορφη εποχή.

Γιατί άραγε χάθηκε κι αυτή και δε βαδίζει πλάι σου, πάνω σε κόκκους άμμου χρυσής.

Αλλά προτίμησε του κεχριμπαριού τους οίνους να γευτεί, στου Τρυγητή τα ζουμερά αμπέλια.