ΑΠΟΚΡΙΕΣ!!!

Εκείνες τις απόκριες, ακόμα τις θυμάμαι.

Είναι από αυτές που οι άνθρωποι, ποτέ τους δεν ξεχνάνε.

Τόσοι γνωστοί, σ' εκείνον τον χορό και όμως δεν αναγνώρισα κανέναν.

Ήταν λίγο το ποτό και η μάσκα που έκρυβε το κάθε βλέμμα.

Είδα και εσένα ξαφνικά, αποκριάτικα ντυμένη.

Το βλέμμα σου ξεχώρισα και αυτό μονάχα μένει.

Σε ζήτησα για χορό, το δέχτηκες απλά.

Δεν μίλησες, μα το βήμα σου προχώρησε δειλά.

Και έτσι όπως σε κρατούσα και χορεύαμε μαζί.

Άρχισα να ονειρεύομαι, κοντά σου μια ζωή.

Η βροχή απ' έξω χτυπούσε ρυθμικά.

Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε, αγάπησε η καρδιά.

Το μυαλό άρχισε να θέλει να ονειρευτεί.

Φινάλε στα προβλήματα, της αγάπης η αρχή.

Μία ζωή έζησα μέσα σε λίγες στιγμές.

Εκεί πήρα ότι μου ανήκε, όλες τις χαρές!

Μα κάποτε ο χορός τελείωσε και τίποτα δεν σου είπα.

Εσύ απομακρύνθηκες και την μελαγχολία βρήκα.

Μέσα σε μία δυο στιγμές, τα μάτια μου σε χάσαν.

Σε έψαξα με το βλέμμα μου, μα εκεί που ήσουν δεν κοιτάξαν.

Πόσο λυπήθηκα και όλοι οι άλλοι γιόρταζαν.

Πως σε έχασα;

Τα μάτια μου σε ρώτησαν.

Απάντηση δεν έλαβα, εσύ είχες φύγει.

Ήταν αλήθεια τάχα αυτό; η του μυαλού παιχνίδι;

Απόψε να σε γνώρισα;

Απόψε να σε χόρεψα;

Να ήθελα τόσα να σου πω;

Η μήπως ονειρεύτηκα;

Ξαφνιάστηκα, μπερδεύτηκα.

Κι ήταν μόνο ένα όνειρο κι' αυτό;

Μάνος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας