Σκοτεινές στιγμές μέσα στο απρόσωπο Σύμπαν
διεκδικούν τα όνειρα μου
Ποθώ τις αναμνήσεις που ποτέ δεν ήταν δικές μου
Σε άλλη μορφή του αδιάφορου χάους ανήκουν
Δεν τη γνώριζα, ούτε τα χέρια της έπιασα ποτέ
Μόνο κάποια δάκρυα της αντίκρισα
μέσα στο κάτοπτρο του άχρονου χρόνου
Πόσο πόνο να κουβαλούσε στη ψυχή της;
Μια πληγωμένη φιγούρα ήταν,
μια συμπαντική, ανάερη μπαλαρίνα
που αντάλλαζε τους πόθους της
με τους παλιάτσους του ανεκπλήρωτου
μα αυτοί της γύριζαν την πλάτη
και μετρούσαν ανάποδα
μέχρι να σβηστούν όλοι
Και αυτή χόρευε, χόρευε
μέχρι που καρφωνόταν στο μέτωπο της
το μαχαίρι της απόγνωσης
Τώρα είμαι πια φυλακισμένος αρλεκίνος
στην ειρκτή ενός ανούσιου πάθους
που με ματώνει
Χρήστος Ντικμπασάνης
Ποιητής.
Comments