
Δεν πρόλαβα να σου μιλήσω
για όλα όσα φώναζε η ψυχή μου
για το πώς έλιωνε ο χρόνος
όταν ήσουν εδώ
σαν κερί που σκορπίζει φως
μα λιώνει στο σκοτάδι.
Ίσως, αν άπλωνα τις λέξεις
σαν γέφυρα ανάμεσά μας
να περπατούσαμε μαζί
πατώντας στις φωνές
που άφησα ανείπωτες.
Μα εσύ χάθηκες.
Μέσα στην απόσταση.
Μέσα σε εμένα.
Τώρα μένουν μόνο οι στιγμές που δεν έγιναν:
εκείνα τα βλέμματα που δεν αντάμωσαν
οι αγκαλιές που έμειναν άδειες
οι λέξεις που έσταξαν σιωπή.
Κι εγώ…
μετράω την απόσταση με ένα «αν».
Πώς θα ήταν αν μιλούσα;
Πώς θα ήταν αν μπορούσα να σε κρατήσω;
Αλλά ο χρόνος δεν επιστρέφει.
Έχει λιώσει πια.
Και εγώ, σαν κερί
κρατώ μόνο τη φλόγα σου
μέσα στις στάχτες μου.
Λευτέρης Ελευθερίου
Comentarios