ΑΝΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΠΟΙ

Απέραντη η περιπλάνησή μου πάνω στο χιόνι.

Σε άγνωρα κατατόπια ταχύνω το βήμα μου.

Ανοίκειοι οι τόποι, πετρώνουν κάθε τόσο τα ίχνη μου.

Αποδεκατισμένοι δρασκελισμοί με κατευθύνουν

δίπλα σε απογυμνωμένα δέντρα.

Τα ύστερα δάκρυα τού χειμώνα, αβροί ερωτικοί επισκέπτες

στων λουλουδιών τα πέταλα.

Σε αποτυπώματα νωπά,

πιστές στο ραντεβού με το χρόνο οι παρουσίες.

Σαν πουλιά πετούν οι σκέψεις,

σταλάζοντας δέος σε απάτητες βουνοκορφές.

Οι επιθυμίες μου κείτονται ολόγυρα, τραγικά εξόριστες.

Μια λησμονημένη δέηση διακόπτει τη σιωπή μου.

Η μνήμη γίνεται ατελεύτητη νοσταλγία.

Η νοσταλγία αγκάθι στο έρεβος μιας κυνικής διάθεσης.

Κάτω απ' τού Ταϋγετου το λευκό σεντόνι

έτοιμα να ξεμυτίσουν τα πρώτα αγριολούλουδα.

Από τα σπλάχνα τής γης οργιάζει η προσπάθεια για νέα ζωή.

Τα σύννεφα τρέχουν σε ένα ταξίδι αναζήτησης τού ορίζοντα.

Μέσα στην καταχνιά μιας συναισθηματικής θύελλας, γυρεύω το φως.

Συνειδητοποίηση ανήκεστης βλάβης.

Ένας χειμώνας...πώς απομυθοποίησε τις εποχές μου.💕💕💟💟

Στέλλα Μιχαήλ Ζωγράφου 🌹