Ανθόσπαρτοι γάμοι και βελούδινα διαζύγια...

Ασπρόμαυρη φωτό.. σαν όνειρο ,οι δυό σας πρωταγωνιστές σε μία μεγαλόπρεπη τελετή.

Εκείνη έλαμπε μες στο πάλλευκο νυφικό της και εσύ ζούσες το παραμύθι της ζωής σου.

Ο παπάς ευλόγησε τα στέφανα οι καλεσμένοι ευχήθηκαν καλοστέριωτοι και μετά αναμνηστική φωτό και αιώνιοι όρκοι.

Για πάντα μαζί στη χαρά και στη λύπη,για πάντα αγαπημένοι

Φοίβος και Ζένια.

Κατοχυρωμένο στα πρακτικά του μυστηρίου στο εσωτερικό μέρος από τις βέρες,στο μονόγραμμα στις μπομπονιέρες, στη γαμήλια τούρτα.

Τώρα αυτό το για πάντα μαζί, μοιάζει αποξεχασμένο στο μακρινό παρελθόν και ανάμεσά σας μπήκαν παράπονα πολλά, πολύς θυμός πάψατε ξαφνικά να μιλάτε και να κοιτάζεστε στα μάτια και οι δικηγόροι ανέλαβαν να κουμαντάρουν στο εξής τα ρετάλια της έγγαμηςζωής σας.

Τώρα οι ευτυχισμένες στιγμές ανήκουν στο παρελθόν ,η κοινή σαςζωή επίσης, το Φοίβος Ζένια για πάντα μαζί ,έσπασε σε δύο τσακισμένες μονάδες και ο καθένας πήρε χωριστό δρόμο.

Το κοινό σπιτικό σας ρήμαξε, βυθίστηκε στη σιωπή και σφάλισε τον πόνο στα σωθικά του.

Τώρα κοιτάζεις το άδειο σπίτι και μετράς αφηρημένα τα τετραγωνικά ,τις μπρίζες, τα πλακάκια στο πάτωμα, και τα φωτιστικά στο ταβάνι.

Στο πάτωμα τσακίστηκαν τα γέλια,οι φωνές, και οι χαρές και στα σωθικά του φώλιασε καντάρια η θλίψη.

Οι τοίχοι στάζουν μοναξιά και σιωπή , οι ντουλάπες χάσκουν, οι κρεμάστρες άδειες από τα ρούχα της, τα συρτάρια με τα σορτσάκια και τα φανελάκια των παιδιών μοιάζουν με στόματα ανοιχτά με σκοτεινή απόληξη.

Ο χώρος στάζει θλίψη και απουσία που σου ποτίζει με πίκρα την ψυχή και σου ρημάζει τη μέρα.

Ο χρόνος σταμάτησε στο ρημαγμένα παρόν, τριγυρνάει εμμονικά πάνω από τα συντρίμια, και επιμένει να σε φορτώνει ενοχές και τύψεις.

Στα κοιτάπια του μυαλού σου σκαλώνουν επίμονα όλα τα πώς

και τα γιατί, τα λάθη και οι παραλείψεις και κακοφορμίζουν όλες οι συμφορές,που στοιχειώνουν την κατάθλιψη του σήμερα.

Γιατί δυστυχώς στη ζωή όλα τα λάθη και οι αστοχίες μας έχουν μία αλληλοεξάρτηση, σαν πλεκτό, που φεύγει ο ένας πόντος και μετά ξηλώνεται ολόκληρο το πουλόβερ. Το ένα σφάλμα φέρνει το άλλο και όλα μαζί βάζουν ταφόπλακα στην κοινή συμβίωση.

Όταν χαθεί το όνειρο, το χτυποκάρδι, η λαχτάρα στο πρωινό ξύπνημα, και η αγκαλιά τα βράδια ,ο γάμος φυτοζωεί σε μία εντοιχισμένη μίζερη καθημερινότητα και σχοινοβατεί ανάμεσα στις ευλογίες της εκκλησίας, τους αιώνιους όρκους και την τραγωδία των ερειπίων του...

Ερωτεύτηκες παράφορα, τρελάθηκες παράφορα, στεφανώθηκες με παπά και με κουμπάρο και μετά άραξες στη σιγουριά της κουλούρας και την ασφάλεια του δεδομένου, και έτσι κοιμήθηκες στην κοσμάρα σου και ξύπνησες σε ένα ασφυκτικό αδιέξοδο.

Μη θεωρείς λοιπόν ποτέ δεδομένο τον ουρανό ,που τον έχεις ακουστά ,αλλά αυτόν ,που ίδιος ονειρεύτηκες αυτόν, που ο ίδιος ζωγράφισες με τα δικά σου χρώματα, και αυτόν ,που τον κάρφωσες ψηλά στη ζωή σου ,αφού άνοιξες με τα χέρια σου δρόμο ανάμεσα στα σύννεφα και τα απειλητικά σκοτάδια της νύχτας.

Λήξη γάμου και όχι θάνατος είναι, παρηγοριέσαι.. και δεν έχεις άδικο, αλλά κάθε λήξη ,κάθε τέλος, κάθε γκρέμισμα ,είναι ένας μικρός θάνατος, που υποχρεωτικά περνάς μέσα από τις συμπληγάδες του , βυζαίνεις τον πόνο του, κακοφορμίζεις τις ενοχές και μεγεθύνεις τα λάθη και τις παραλείψεις.

Τώρα μετανιώνεις για κείνες τις παθιασμένες αγκαλιές ,που έγιναν παρελθόν, το χέρι της που δεν κρατάει το δικό σου , την κούρμπα του κορμιούτης, στο στρώμα, που δηλώνει την απουσία, το άρωμά της που πλανιέται στα μαξιλάρια και το σεντόνια, και τη λεπτή φιγούρα της ,που στοίχειωσε όλο το χώρο.

Τώρα στον απολογισμό βάζεις σε στρατιωτική παράταξη όλα τα αμείλικτα ερωτήματα..

Αν ήμουν λιγότερο εγωιστής και περισσότερο διαλλακτικός, αν συμμμεριζόμουν περισσότερο τα παράπονά της,αν άκουγα τους χτύπους της καρδιάς της και δεν προσπερνούσα τα θλιμμένα μάτια της, ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει άλλο, εντελώς διαφορετικό.

Ο γάμος μοιάζει με γραπτό σε αξιολόγηση.

Το καλό είναι εμφανές και αριστεύει, το κακό ολοφάνερο και απορρίπτεται, τα ενδιάμεσα γραπτά όμως, αυτά που έχουν και καλά στοιχεία και καλές προθέσεις, αλλά και αρκετά λάθη και παραλείψεις, αυτά σε αγχώνουν και σε ταλαιπωρούν, γιατί παίρνουν βελτίωση και θεραπεία και πρέπει να τα αξιλολογήσεις σωστά και να στείλεις το σωστό μήνυμα.

Εκεί ακριβώς παίζεται η δική σου τόλμη η παλλικαριά και η ευθύνη, να σώσεις ,ότι σώζεται να αγκαλιάσεις ό,τι αξίζει και να μην αφήσεις το σπιτικό σου να ρημάξει. Στην αυτοκριτική καίγεσαι και γεμίζεις ενοχές...

Αφηρημένος αφήνεις το βλέμμα να περιπλανιέται στις κορνίζες απέναντί σου .Φωτό από ευτυχισμένες στιγμές, όλοι μαζί αγκαλιά στο Πήλιο εκείνη πανευτυχής στο διάπλατο χαμόγελό της άνοιξε μία τεράστια αγκαλιά ,που σας χώρεσε όλους... Τα παιδιά ευτυχισμένα στην αναμελιά τους ...τώρα ξέρεις ,πως αξίζει τον κόπο να παλέψεις να μην πικράνεις τα παιδιά σου, αυτά που καθημερινά κρέμονταν στο λαιμό σου αυτά ,που σε υποδέχονταν πανηγυρίζοντας τα βράδια και σε παρέσυραν να στα παιχνίδια τους ..,γιατί αν τα αφήσεις να πληγωθούν θα είναι πολύ δύσκολο μετά να γιάνεις τις πληγές τους .

Πολλά τα αν και τα γιατί, πολύς ο πόνος και ο θυμός, αλλά οι άνθρωποι μπορούν, ακόμη και την τελευταία στιγμή, να σώσουν, ότι σώζεται, ή να ξανακτίσουν μία νέα αγάπη πάνω στα συντρίμια...

13/9/2025

Λιάνα Πουρνάρα