ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Εκεί που σμίγει το θαλασσί του πελάγους

Με το γαλάζιο του ουρανού

Κάθομαι χρόνια και χρόνια και σε προσμένω.

Με τις αισθήσεις όλες σε ετοιμότητα

Το όνειρο καράβι και την καρδιά ιστία

Παλεύω με τα κύματα και τις καταιγίδες

Ώσπου να έρθεις !

Κάποτε προβάλλουν είδωλα

Ομοιώματα αντικατοπτρισμού σου

Και απλώνω τα χέρια να τα αγγίξω

Μα δεν είσαι εσύ !

Αν ερχόσουν στον ουρανό θα φύτρωναν 

Κόκκινα τριαντάφυλλα

Και η θάλασσα θα γέμιζε με αστέρια !

Πλέον πότε τυλίγω και πότε απλώνω

Το σχοινί της μοναξιάς 

Και ξέρω πια πως η ευτυχία δεν είναι τετράγωνη.

Μετρώ τις στιγμές με τους κόκκους της άμμου

Μα δε θα πάψω ποτέ να σε προσμένω…

Μαρία Α. Ναουμίδου