ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ!

Ν' αρπάξω το χέρι της φυγής,

να γραπώσω την αγάπη ερωμένη

στο αστροχάλαζο,

όταν στροβιλίζονται τ' άστρα

στην κοσμοχαλασιά,

στη δυστυχία του μηδενός.

Άλαστος, δεινός έρως!

Λάβα έρρευσεν εντός μας,

στο κεφαλόσκαλο της αγάπης.

Στο μεσοδόκι του ουρανού, ζευγαρώνουν δύο καρδιές

που αγαπήθηκαν πολύ.

Η νύχτα αργοπίνει τον καημό, σαλεμένη σβήνει.

Η Ηώ η ροδοδάχτυλη,

την ελπίδα ξημερώνει.

Στην τάλαινα καρδιά,

ανάστα ο θεός μου!

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη