Αναστάσιμη ιστορία

Μια αναστάσιμη ιστορία

Ένα νησί, ένα βραχώδες νησί, σχεδόν ερημονήσι.

Οι κάτοικοι λιγοστοί, τους φευγάτισε η φτώχεια, τους αποδεκάτισε η ξενιτιά, τους πλάνεψε η πρωτεύουσα. Ελάχιστοι απόμειναν να αγναντεύουν τη θάλασσα ,και να φυλάνε σκοπιά στα βράχια.

Το κονάκι της ψηλά, η καλύτερη βίγλα στο Αιγαίο, το καλύτερο πέρασμα για πλατεία, σχολείο και εκκλησιά.

Το σχολείο σφάλισε τις πόρτες του χωρίς παιδιά, η πλατεία ρήμαξε και η εκκλησιά έμεινε χρόνια αλητούργητη.

Τα τελευταία χρόνια μετά την κρίση επέστρεψαν μερικοί, σοβάτισαν και μαστόρεψαν τα ρημαγμένα σπίτια, ασβέστωσαν τις πεζούλες στις αυλές και φύτεψαν

λουλούδια και λαχανικά στα παρτέρια

Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ανηφορίζουν στο νησί και επισκέπτες, ντόπιοι, αλλά και ξένοι τουρίστες, μόλις καλοσύνεψε ο καιρός και η θάλασσα ησύχασε αποκαμωμένη πια να χτυπιέται στα βράχια.

Το σχολείο έχει ακόμα τα μάτια σφαλιστά,η παιδική χαρά αποσκεπάζει με ντροπή,τις διαλυμένες κούνιες και τσουλήθρες σε δύο μέτρα χόρτα, αλλά η πλατεία ζωντάνεψε,πλύθηκε στολίστηκε και έβγαλε τα τραπεζάκια της στον ήλιο.

Ο καφετζής με το ραδιόφωνο στη διαπασών, τρέχει πολυάσχολος και σερβίρει ρακές και καφέδες στην πελατεία.

Χρόνια μετά ξαναλειτούργησε και η εκκλησιά.

Χρόνια μετά η γυναίκα της ιστορίας μου, γονάτισε και έκλαψε τα δικά της πάθη μπροστά στον εσταυρωμένο και μεσάνυχτα Σαββάτου φόρεσε τα καλά της και γιόρτασε την Ανάσταση.

Μετά πήρε ανυπόμονα το άγιο φως χάραξε με επιμέλεια το σταυρό κάτω από την πόρτα και στήθηκε μπροστά στο σοκάκι και ευχόταν στους περαστικούς

ΚαλήΑνάσταση Καλή Πασχαλιά ο θεός μαζί σας..

Την άλλη μέρα περαστικός από κει, μου άνοιξε διάπλατα την αυλόπορτα και επέμενε να με κεράσει ένα νερό πασχαλινά κουλουράκια και κόκκινα αυγά για το έθιμο.

Εκεί διαπίστωσα ,πως η φτώχεια έχει μία απλοχεριά και ο πόνος μια περηφάνια. -Δύσκολη η ζωή εδώ θειά, παρατήρησα.

Σκληρά τα βράχια και η μοναξιά καλά ακονισμένη λεπίδα..

-Ευλογημένο το όνομά του αναστέναξε.

Τουλάχιστον έχουμε παπά να λειτουργηθούμε και εγώ έννοια σου,όλα τα καλά,καλά είμαι... Ένα δοκάρι ισορροπίας είναι ο κόσμος και θέλει καλή πατημασιά.

Τώρα, πού μου τα πήρε όλα η ζωή,ο ουρανός επιστράτευσε όλα τα αστέρια του να φωτίζουν το φτωχικό μου και να διωχουν τη σκοτεινιά μου.

Ο ήλιος τα πρωινά κοντοστέκεται πάντα στην αυλή μου μετά την πρώτη του καλημέρα, χαϊδεύει τις ντοματιές και τις φασολιές και εκείνες ψηλώνουν, και μου κάνει παρέα στον καφέ να μην είμαι μόνη.

Μετά παίρνει τους δρόμους εκεί ψηλά να προκάμει και τους άλλους. Από τότε, που μου τα πήρε όλα η ζωή ο θεός μου κρυφοκουβαλά καλούδια στην ποδιά του. Στο φράχτη ,που βλέπεις, πάνω από τα αγιόκλημα και τις πασχαλιές μια καρδερίνα έχει στήσει την ορχήστρα της και μου λαλεί όλη μέρα και ρίχνει βάλσαμο στις πληγές μου.

Ρίχνει βάλσαμο και στις έγνοιες μου και ανασταίνεται ψυχή μου.

Ένα δοκάρι ισορροπίας είναι η ζωή μια στραβοτιμονιά και ανατρέπονται όλα.

Κάποτε ο Απρίλης, μου έκανε δώρο γενεθλίων μια αγάπη,μια αγκαλιά, μου έφερε στέφανα και γεννητούρια και γέμισε η κάμαρη ροζ συννεφάκια, ροζ πατουσάκια ,ροζ χαμόγελα και ροζ ευτυχία..

Μετά εντελώς ξαφνικά, ζηλόφθονες οι πρωτοχρονιές, στην αρχή περνούσαν με άδεια χέρια και μετά τα άπλωναν και ρήμαζαν το σπιτικό μου.

Χειμώνας βλέπεις, ερημιά παγωνιά και σκοτεινιά στο μάτι.

Έτσι μου κατάπιε τον άντρα η θάλασσα και η οστρακιά μου θέρισε το παιδί σε ενα γιουρούσι της πανδημίας. Τότε.. με στέρφα αγκαλιά και στέρφα καρδιά, έσφιγγα στον κόρφο μου τα πάθη μου, σαν αιώνιο μεγαλοβδόμαδο που στάζει θλίψη.

Μετά, όταν άνοιξε ο παπάς την εκκλησιά και λειτούργησε και οι γυναίκες μύραναν τον εσταυρωμένο και στόλισαν τον επιτάφιο με βιολέτες και κρίνα... ξόδεψα όλα μου τα δάκρυα και έσταξα ολη την πίκρα μου στις πασχαλιές του Επιταφίου.

Μετά μεσάνυχτα Σαββάτου προς κυριακή άρχισαν να χτυπάνε χαρμόσυνα οι καμπάνες και το μήνυμα <Χριστός Ανέστη >πέρασε τα σοκάκια, τα βράχια και τη θάλασσα και έφτασε μέχρι τον ουρανό.

Τότε σαν απο θαύμα,το μήνυμα τούτο ήρθε και απιθώθηκε στην ψυχή μου και μου έγιανε όλες τις πληγές και έζησα τη δική μου Ανάσταση.

Τούτος ο κόσμος είναι μικρός άστατος και τίγκα στις δοκιμασίες και ο άλλος αιώνιος και σταθερός, μία αιώνια αγκαλιά στη λήθη και τη μακαριότητα.

Έχει μία μεγαλοσύνη ουρανός, που μερεύει όλα τα βάσανα του κόσμου, έχει μία μακροθυμία ο θεός ,που αποσκεπάζει τρυφερά στις φτερούγες του όλες τις πίκρες .

Έχει μία μεγαλοσύνη ο ουρανός, που μόλις σημαίνει ανάσταση, ανταμώνεις με τη σειρά μία μία όλες σου τις χαρές και λούζεται η ψυχή σου στο φως....

Όλα καλά παιδί μου δοξασμένο το όνομά του...αποτέλειωσε

ΚαλΑνάσταση και φως στις ψυχές μας.

Λιάνα Πουρνάρα