Αναμονή

Ήσουν μέσα στον πόνο ένα κορίτσι,

Πληγωμένο τόσο σαν μικρό πουλί.

Αγαπούσες να διαβάζεις

και την μουσική,

Να σε παίρνουν οι άνεμοι, σαν μικρή κλωστή.

Ονειρευόσουν πάντα μια αγάπη αληθινή,

ένα άνθρωπο δικό σου με ανδρεία και τιμή.

Επιθυμίες και αισθήσεις να έδεναν μαζί,

και τα δικά σας θέλω να ήταν μια πνοή.

Θα άξιζε για Εκείνον να έδινες φιλί,

κι ΄ Αυτός με φως θα έλουζε ολόκληρη ζωή.

Στ’ ολάνθιστο μπαλκόνι σου διαβάζατε μαζί,

και πίστευες στ’αλήθεια πως βρήκες την ορμή.

Διαψεύστηκες, πληγώθηκες, και πόνεσες πολύ,

και έκλαψες, και ράγισες, για λίγο προς στιγμή.

Στερνή παρηγοριά σου, έμεινε η σπουδή,

η βιωτή, το επάγγελμα, κι η ατέλειωτη φυγή.

Ρίξε ένα βλέμμα γύρω σου στης ερημιάς τη νύχτα,

άκου—και μια καρδιά ,προσμένει σιωπηλή.

Μια όρθια φλόγα καίγεται για σένα δυνατή,

βγες απ’ το σπήλαιο , τρέξε κοντά του , σαν παιδί…