Αναμνήσεις και φωνές, γέλια ακούγονται απ' το σαλόνι.
Πρόσωπα αγαπημένα, πολύτιμα και εμείς παιδιά, να παίζουμε στο μπαλκόνι.
Οι γυναίκες στην κουζίνα βοηθάνε όλες μαζί.
Και οι άντρες λένε αστεία, από άλλη εποχή.
Ο παππούς, στέκεται μόνος και ας είναι το σπίτι γεμάτο ζωή.
Ίσως σκέφτεται εκείνη, που ήταν εδώ πέρισυ τέτοια εποχή.
Είχαν ζήσει κι είχαν ζήσει, τόσα πολλά σε μια κοινή ζωή.
Τώρα μόνος έχει μείνει, με την θύμηση πικρή.
Μα σαν γυρνά το βλέμμα του και βλέπει τα παιδιά του.
Είναι σαν να βλέπει και αυτήν που τόσα χρόνια ήταν κοντά του.
Είναι ωραία η ζωή, σκέφτεται για λίγο, κι ύστερα έρχεται εκεί που είμαστε όλα τα παιδιά.
Θέλει να παίξει, μαζί μας να αστειευτεί, μα δεν μπορεί ένα να γίνει ξανά.
Τα χρόνια πέρασαν παππού, πόσο καλά σε νιώθω.
Τώρα εγώ είμαι στην θέση σου, και πόσο σου μοιάζω, πόσο!
Έτσι είναι η ζωή, σαν μια σπονδυλωτή ταινία.
Έχει μέσα της το ίδιο πρόσωπο, όχι σε μια ιστορία.
Πολλές οι ιστορίες, πολλά τα γεγονότα.
Όμως κάποια δεν θ' αλλάξουν ποτέ, θα είναι σαν και πρώτα.
Τα πρόσωπα και οι φωνές, τα γέλια τους και οι σιωπές τους.
Τις κουβαλάμε πάντα εντός, μαζί με τις ευχές τους!
Comments