Αναμνήσεις...

Στα καλντερίμια του μυαλού,

φωλιάζουν αναμνήσεις,

κομπόδεμα έχουν δεθεί,

δεν μπορείς να τις λύσεις.

Κομπόδεμα μέσ’τη ψυχή,

με κόκκινη σφραγίδα,

να μην ξεχνάς ποτέ,

ν´αναγεννιέται ελπίδα.

Με χίλιους τρόπους έδεσα,

σφράγισα βουλλοκέρι,

να μένει πάντα άθικτο,

να μην αγγίξει χέρι.

Με χίλιους τρόπους έδεσα,

και εις τη άκρη άνθη,

κόκκινο τριαντάφυλλο,

με σουβλερό αγκάθι.

Μέσα στα μύχια της ψυχής,

βρίσκονται αραγμένες,

και κάπου κάπου σεργιανούν,

μα είναι αλαφιασμένες.

Πολύ βαθειά κουρνιάζουνε,

βαθειά καταχωνιασμένες,

κάποτε όμως μας μιλούν,

ποτέ τους ξεχασμένες.

Δεν το τολμούν ν´αναδυθούν,

βλέπουν κακό σημάδι,

κουρνιάζουν πάλιν άπ´τη αρχή,

ξανά μέσ’ το σκοτάδι.

Κομπόδεμα επτασφράγιστο ,

μέσα οι αναμνήσεις,

μιάς περασμένης μας ζωής,

γεμάτο συγκινήσεις.

Μέσ’ τη ψυχή βαθειά,

κοιμούνται οι αναμνήσεις,

είναι όσα πέρασες,

δεν μπορείς να τις σβήσεις.

Οι αναμνήσεις είσαι εσύ,

ο ίδιος ο εαυτός σου,

όσα έζησες και πέρασες,

πίσω στο παρελθόν σου.

Σαν ξεπηδούν αυθόρμητα,

πίσω σε ταξιδεύουν,

κράτησε τις όμορφες,

αυτές που γαληνεύουν,

τις άσχημες μην τις κρατάς,

πάντα αυτές παιδεύουν.

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹