Ανάσταση 🙏

Στων ιδεών τον κόσμο

κύτταρο είμαι·

έτοιμο για απόπτωση,

ρουφώ τον πόνο σου

για να κρατηθώ.

Κι όμως,

έτοιμο να κατακτήσω

την εύθραυστη ευωδιά σου.

Μίλα μου.

Μη φοβάμαι.

Ανάμεσά μας,

απόσταση που κρύβει πέλαγα.

Από πάντα,

νοσταλγός του θανάτου.

Αφήνομαι στης έπαρσης την ύβρη:

πως όλα —

κάποτε — θα παύσουν.

Όλα παύουν.

Συν τω χρόνῳ.

---

Τελευταία επιθυμία:

Στην ταφή μου,

να ‘σαι λουλούδι.

Με φέρετρο ανοιχτό,

να με θαυμάσεις.

Χλωμός —

απ’ τη φύρα της καρδιάς

που ξάφνου σώπασε.

Ζούσε μόνο για να την τολμήσεις.

---

Μα συ,

στεφάνι θα στείλεις:

«Στο πολυαγαπημένο μου κύτταρο»

— αδιάφορη

στην Ανάσταση που τόλμησα

εκατομμύρια στιγμές.

Κατάφερα κάποιες,

αμήχανες —

σχεδόν άηχες αμυχές.

Απούσα από τις πίσω καρέκλες.

Μα παντού.

Γελάς —

ανέξοδα.

Όλα σου με παύουν.

Συν τω χρόνῳ.

---

Δεν με νοιάζει πια.

Όχι αρκετά.

Όχι πολύ.

Μα τόσο βαθιά.

Τα όρνεα νευρικά με καρτερούν —

ξέρουν πως,

αν με φάνε,

θα σε αγαπήσουν.

Ίδια κατάληξη θα έχουν.

---

Τώρα,

σου απλώνω ξανά το κέρμα μου

και δυο οφθαλμούς —

σαστισμένους.

Λίγο οίνο,

και κάποιον μεθυσμένο άρτο.

Κι είμαι εδώ.

Έτοιμος να ενταχθώ ξανά στο δέρμα σου.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης ✨ ✨ ✨