Σκόνη και σκιά,
δίδυμη ερημιά,
διαβατάρικη του Αργοναύτη,
η περπατησιά.
Όνειρα κι απάγκια
που βουρκώνουν
σε απόκρημνες γιαλιές,
στα ακρόβραχα
των ανάποδων καιρών.
Βλαμάκι η θλίψη,
σούρωσε στον καημό
και το καραντί,
θα μας μπατάρει.
Λύγισε το κορμί,
στη λαβωμένη καταιγίδα
του χαλεπού κόσμου,
ποδηγετούν ανήκεστα κακά.
Και η ζωή διάπυρη,
αναμυχθίζει
στα σπαράγματα
πάνω από τις στάχτες της!!!
Comments