Αμανάτι...

Θα σε αφήσω – όπως κάποτε.

Να μετρήσεις τα κόκκαλα πάνω απ’ το δέρμα μου,

κι όσα νοστάλγησες, να τα μυρίζεις·

να ξεκλέψεις τις καθαρές στιγμές, να τις φορέσεις ιδρωμένες,

να σκιρτήσεις στις ηδονές που κρύφτηκαν στα χείλη, στον ουρανίσκο,

κι αποτρεφώθηκαν σ’ ένα δάγκωμα βαθύ – έκρηξη ηφαιστείου.

Θα σε αφήσω – ως κάποτε.

Να κρατήσεις τα χέρια μου, σαν μοχλεύουν τις κλείδες σου,

κι όσα τερμάτισες, να τα αρχίσεις.

Να φονεύσεις τα βολεμένα, απουσιάζοντα έτη,

κι όσα από ένταση ρουθούνισες, να τα κάνεις ανάσα βαθιά –

σαν πνιγμό στην άκρη του εγωισμού σου, στο γιαλό.

Θα σε αφήσω – σαν τότε

που ήμουν θεατής των κέρινων σωμάτων σου,

δεμένος άρρηκτα με τα βάρη της μάνας γης,

που με κρατούσαν δέσμιο·

κι είχα πόδια να τρέξω, μου έλειπαν τα φτερά.

Θα σε αφήσω να ποθηθείς και να μεθύσεις σε άγριο αμαρτήτιο·

θα σε παρατηρήσω.

Θα σε χορέψω έτη χίλια,

πριν γεννηθείς και γεννηθώ σε φαύλο κύκλο.

Θα γίνω πένθος, αγάπη, προδοσία.

Να μετρήσεις τα κόκκαλά μου –

την αρρώστια που έγινες στο αίμα και δεν βγαίνει·

όσες φλέβες κι αν απασφαλίσω – δεν ρέεις.

Να μάθεις πως η γαλήνη δεν κερδίζεται·

η γαλήνη αποφλοιώνεται στον έρωτα

και γίνεται βουβός σεισμός.

Κι ακόμα – δες!

Δονήσου ψεύτικα!

Σαν χείλη που φίλησαν το αίμα στα διπλά χείλη

και γεύτηκαν το απόκοσμο της πνοής.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹