Του Χειμού την παγωνιά,
η γης φορεί
κι ο άσωτος ουρανός,
τον ήλιο και το φεγγάρι.
Κάθε βραδούλα βαστώ,
τα διψασμένα όνειρα,
στα ψυχόρμητα, ασίγαστα άστρα,
στου φεγγαριού τ´απόσκια.
Κάθε αυγούλα κρεμώ,
τα νιόβγαλτα όνειρα,
στις χρυσές κλωστές του ήλιου,
να τα δέσω στο φωτόπλεχτο γαϊτανάκι,
με τα άνθη της ανεμώνας,
του ανέμου ομορφάδες.
Αλώβητη καρδιά ζητώ,
να μην είναι τα μάτια μου,
κατασπαραγμένα πουλιά.
Να μην πονοβόσκουν οι καημοί.
Να με αγγίζει το χάδι του μαΐστρου.
Να έχω στ´ακρογιάλια των χειλιών μου,
το παιδικό χαμόγελο.
Να μην κλώθει η αγάπη,
πικρό μαράζι.
Να με χορταίνει,
φίλημα κι αγκαλιά.
Στο σεργιάνι του Ουρανού,
να σαλπάρω με όλους τους ανέμους,
στα ελπιδοφόρα μελλούμενα
και οι καημοί αλάργα!!!
Comments