ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΗ

Ρόδο μου και ρόδο αμάραντο κάποια μέρα και εσύ θα πληγωθείς

αστέρια να ματώνεις και σε ένα παράθυρο θαμπό … που να εξηγείς

πόσα καλοκαίρια έσπασες στα δύο και με δάκρυα φωτιάς τα σ'αγαπώ

για να έρθεις κοντά μου και να κλέψεις συγνώμες για να μην τρελαθώ.

Επίλογο θέλω να γράψω σε έναν έρωτα δίκοπο μαχαίρι που αργεί

και η καρδιά μου να ψιθυρίσει πως κοντεύει η στιγμή και δε σβήνει.

Χαθήκαμε και σε θέλω τόσο … χωρίς αντίο … να γίνω λευκός Εωσφόρος

και να σε κρατήσω στου κορμιού μου την τρικυμία και το εαρινό θέρος.

Ματώνω και χίλια λάθη χρεώνω που δε βρήκα συννεφιά και επιβάτη

για να χορέψει το φιλί στη βροχή και να λιώσει από καρδιά και ατσάλι.

Αγάπη δίχως αύριο και με άλλον την ανηφόρα της ζωής να μοιράζεσαι

να απορώ ειλικρινά αν ξαγρυπνάς τελικά ή με σκέφτεσαι και νοιάζεσαι .

Γιατί να ψάχνω σε άλλη γη τόσους όρκους και γιατί,

αφού όλα αλλάζουν και η πληγή παραμένει ανοιχτή .

Είσαι η μόνη επιλογή και με άδεια χωρίς όνομα αναπνοή

ρωτώ το φεγγάρι, αν κοιμάσαι σε άλλη αγκαλιά το πρωί.

Να καπνίζω και να πίνω παραμύθια στην υγειά σου .

Στα εισερχόμενα του νου να μισώ τον εαυτό μου .

Όσο και να τα αναλύω … σε ανεμοδαρμένα ύψη πετάς.

Είναι όλα τελειωμένα, σε εκδικήθηκα και άλλη κοιτάς.

Από το στόμα σου παράπονα και αλήθεια δεν έχω ακούσει

και μείναμε στο έτσι ξαφνικά μου κράτησες αδιέξοδα και χέρι.

Στα μάτια σου χίλιες φωνές ματωμένες στου ανέμου τα φτερά

και να φοβάμαι να σου πω πως μεγάλωσα παράλογα και αστεία.

Εσύ γεννήθηκες για να αγαπάς διπλά και αφορολόγητα ακριβά.

Εγώ γεννήθηκα κυρία και με μια μελαγχολία πάντα για αγκαλιά.

Αυτό δεν είναι αγάπη … Πόσες επαναστάσεις να νοικιάσω ;

Πώς τολμώ μνήμη να κεντήσω για μαξιλάρι και γκρεμούς να κερδίσω;

Μην τραβάς άλλο το σχοινί … γιατί θα μας πληγώσουν καυμέ μου οι καιροί.

Άννα Μπουροδήμου