
Αλήθεια, η κάθε ανάσα μας είναι έρωτας;
Ένα όνειρο που δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με την πραγματικότητα, γιατί είναι τόσο ισχυρό αυτό το συναίσθημα μέσα μας ώστε να οδηγεί τον άνθρωπο ακόμη και στην απώλεια της ζωής του. Σε πλανεύει και σε διαλύει ο κυκλώνας αυτός. Μια απόφαση του ανθρώπου που τον οδηγεί σε χαρά κι απελπισία ταυτόχρονα.
Ο Έρωτας ζει κι ανασαίνει μέσα μας έως τον θάνατο μας. Ζωντανός, ελεύθερος, παθιασμένος και ανέλπιστος. Δεν έχει όρια και μονοπάτι, τρέχει στον δικό του δρόμο και ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Λαχταράει την επικοινωνία των ψυχών και αντιμετωπίζει κάθε τρικυμία προκειμένου να γευτεί το κάλλος και το ερωτικό νέκταρ.
Δίνει στον άνθρωπο ελπίδα ακατανίκητη, και δύναμη ανυπολόγιστη που τον μεταμορφώνει. Ο έρωτας τρέχει σε κάθε εποχή με ταχύτητα φωτός, δεν περιμένει, ούτε προσδοκά. Θέλει να τραφεί από τις γλυκές στιγμές του χρόνου και της ύπαρξης. Να κλέψει τα χαμόγελα και να αγκαλιάσει τη λύπη. Ακόμη κι αν σβήσει, ακόμη κι αν η φλόγα που νοιώθει το ταίρι εκλείψει, από τις στάχτες ξεπηδάει ξανά με μια μικρή σπίθα. Δεν έχει νόημα να ξυπνήσεις το πρωί και το επόμενο δευτερόλεπτο να μην πλημμυρίσει το μυαλό σου με τη σκέψη του έρωτα. Οδυνηρή η απουσία του κάθε στιγμή κι η ζωή άγευστη και πληκτική.
«Σε ποθώ τόσο πολύ που κάθε φορά που οσμίζομαι τη γεύση των χειλιών σου να με πλησιάζουν, κατακτώ ένα κύτταρο του κορμιού σου. Κι είναι εκπληκτικό πόσο λαχταρώ να ταξιδεύω αργά με αυτή τη σκέψη», της είπε.
«Επιθυμία μου είναι να κατακτήσω τη θέλησή σου να με ερωτευτείς. Η ιδέα της απόλυτης αφοσίωσης σου σε εμένα, ταρακουνάει την ψυχή μου», του απάντησε.
Ενώθηκαν δίχως λόγια. Περιττές λέξεις ουδέποτε χρειάζονται στην εναρμόνιση των σωμάτων, μόνο κινήσεις παρακινούμενες από την πνευματική λαχτάρα.
«Και δεν θέλω τίποτα άλλο παρά να μοιραζόμαστε τις ανάσες μας…», του ομολόγησε μια μέρα.
Κι αυτός συμφώνησε. Σιωπή ακολούθησε. Για πολλά χρόνια. Μέχρι η ανάσα τους να σβήσει. Ο έρωτας τους όμως, δεν έσβησε ποτέ.
Ερωτεύσου, άνθρωπε.
Μιλτιάδης Γκάγκος 🌹
ความคิดเห็น