Αλάργο

Τρέξε να μυρίσεις το ηράνθεμο,

το νυχτολούλουδο της αγάπης.

Ο Ανατολίτης, την αυγή

θα κλείσει τ´ άνθη του.

Βουβός ο ίσκιος σου

στη νηκτική σιωπή.

Έσβησε τ´αστρί

στο ουράνιο μέλαθρο.

Έδιωξες το καλοκαίρι

με το γκρίζο

της σφραγισμένης,

αμύρωτης αγάπης.

Φόρεσε στο γυμνό,

κατάστικτο κορμί σου,

τα χαλκόχροα φύλλα

του θλιμμένου Χινοπώρου.

Στην ανελωμή της καρδιάς,

λικνίζονται πνιγηρά

οι ανεμοδούρες

της λυγρής θύμησης.

Θα τις πνίξω

στα θελκτικά στήθη

της μάνας θάλασσας

που μ´αγκαλιάζει στοργικά.

Θα ρίξω

τα ξεθωριασμένα όνειρα,

τους χειμωνανθούς,

στο άγρυπνο κύμα.

Θα χαθώ

στα άφαντα μονοπάτια

της ποίησης

Θα χαθώ

αλάργο,

στα φθινοπωρινά δειλινά,

να δω τους γλάρους,

να φτερώνουν τον έρωτα!!!