Ακρογιαλιές

Η πλάτη μου

πάντα γυρισμένη

στους ψυχρούς χειμώνες

και το βλέμμα της καρδιάς μου

πάντα στραμμένο

στις ακρογιαλιές.

Τα καταχείμωνα

με εκείνες σκεπάζομαι

για να μην κρυώνω,

ωσάν μικρό παιδί

–πάντα σαν μικρό παιδί–

που κοιτάζει τον κόσμο

κάθε φορά σαν πρώτη φορά

και δείχνει ό,τι του τραβάει την προσοχή

για να το δουν και οι άλλοι

και να μην το χάσουν.

Που πάει και χτυπάει

τον χοντρό κορμό της λεύκας

για να δει πώς ακούγεται,

αφού του έχουν πει πως οι ξύλινες πόρτες

που έχει στο σπίτι του

είναι φτιαγμένες από κορμούς δέντρων,

και ρωτάει με αγωνία

αν θα το κόψουν κι αυτό.

Που αρνείται να μεγαλώσει

και να χάσει την αθωότητά του

για χατίρι της εριστικότητας

και την ευγένειά του

για χατίρι της μισαλλοδοξίας

και κρατάει γερά το χαμόγελό του.

Που το βάζει η μητέρα του για ύπνο

και το σκεπάζει προσεκτικά

για να μην κρυώσει

και του λέει τρυφερά να μη φοβάται

το σκοτάδι ή τους εφιάλτες

και πως εκείνη είναι εδώ.

Αφήνω την πικεδένια κουβέρτα

των ζεστών κυμάτων τους

να με κουκουλώνει

και τα σχέδια των κοχυλιών

να με ταξιδεύουν

σε εκείνες τις καλοκαιρινές ημέρες

που τουρτούριζα

και χτυπούσαν τα σαγόνια μου

επειδή απλώς μόλις είχα βγει

από τη δροσερή θάλασσα

και με χτυπούσε το μελτέμι,

αλλά μόλις σκουπιζόμουν περνούσε.

Τότε ξεχνάω για λίγο

πως οι άνθρωποι

είναι χειμωνιάτικοι

–έναν βαθμό πιο ψυχροί

παγώνεις και πεθαίνεις–

και παύω να τρέμω...

Παύω να τρίζω και τα δόντια μου

και να τρώω τα νύχια μου...

Τότε τους συγχωρώ έναν έναν

και βγαίνει και πάλι ο ήλιος

και γλυκαίνομαι τώρα

σαν ένα παιδί

που του δίνουν σοκολάτα

ή κάποια άλλη αγαπημένη λιχουδιά

και λέει χαριτωμένα «ευχαριστώ»

–όχι στους άλλους–

στον εαυτό του,

γιατί το αξίζει και με το παραπάνω...

*Γιώργος Τσιβελέκος, Το παιδί μέσα μου, Αυτοέκδοση, 2025, σσ. 81-83.