"Αιωνιότητα"

Έφτασε.

Το τέλος του τούνελ είχε γίνει η αρχή ενός κόσμου νέου, άγνωστου, άμορφου κι όμως ανεξήγητα οικείου.

Δεν μπορούσε να προσδιορίσει σχήματα ή χρώματα, μυρωδιές ή ήχους. Όλα του έμοιαζαν αφηρημένα, αλλοπρόσαλλα κι όμως είχαν ένα λόγο ύπαρξης, μια  αιτιολογία, μια ακατανόητη σημασία για την ισορροπία του χωροχρόνου κι εκείνος υπήρχε εκεί. Στο σημείο αυτό, που ο χρόνος σταματούσε και καλούσε τους διαβάτες να πάρουν αποφάσεις, να αντιμετωπίσουν το ίδιο τους τον εαυτό, το ασυνείδητο, τους φόβους, τα πάθη τους.

Ο Γιόχαν άπλωσε το βλέμμα του, στη ζαλάδα  ολόγυρα του. Σαν παραλήρημα μεταξύ ονείρου και ψευδαίσθησης, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει πού βρισκόταν. Πώς έφτασε ως εκεί, τι γύρευε; Θυμόταν μόνο τα βιαστικά του βήματα προς το φως. Στάθηκε στο όριο των δυο κόσμων, στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. Πριν αποτολμήσει ένα βήμα ακόμη, μια φωνή, απόκοσμη σαν συριγμός ερχόμενη από το πουθενά ακούστηκε κι ο Γιόχαν πάγωσε σαν κρύσταλλος.

«Έφτασες στο τέρμα. Αν περάσεις τη γραμμή μπορείς να ζήσεις για πάντα, χωρίς πόνο, στερήσεις κι απώλειες. Θα είσαι ευτυχισμένος. Μπορείς όμως να επιλέξεις την επιστροφή σου…»

Ο Γιόχαν άκουγε με προσοχή τα λόγια ψάχνοντας με το βλέμμα του την πηγή των όσων έφταναν στα αυτιά του. 

«Υπάρχει μόνο ένας όρος…» συνέχισε η φωνή, «δεν θα την ξαναδείς. Ούτε σε όνειρο! Δεν θα υπάρχει στο μυαλό ούτε σαν ανάμνηση.»

Τότε σαν έκλαμψη εμφανίστηκε μπροστά του εκείνη. Η Άννα. Τα μελιά μάτια της, το κελαρυστό γέλιο της, τα αστεία της. Το άγγιγμά της, η δροσιά στις καταιγίδες του. Θυμήθηκε τα λόγια της…

«Το «ω» του εγώ και της ζωής, δεν ζει χωρίς το «ει» του εμείς και το «ζ» του μαζί.» Ο Γιόχαν πάντοτε γελούσε από ευγένεια, όμως εκείνη τη στιγμή  που τα γράμματα ζωντάνεψαν και χοροπήδησαν μαγικά μπροστά του, κατάλαβε τι εννοούσε.

Του προσφερόταν κάτι που κάθε άνθρωπος θα ικέτευε να έχει. Όμως τι νόημα θα είχε η αιωνιότητα χωρίς κάποιον να την μοιραστεί; Χωρίς αγάπη… Χωρίς εκείνη…

«Όχι» απάντησε με την καρδιά του να σκιρτά από νοσταλγία.

Έστρεψε την πλάτη του χωρίς δεύτερη σκέψη. Βαδίζοντας με βεβαιότητα. Επιστρέφοντας στον πόνο, στη λύπη, στην φθορά… επιστρέφοντας στη ζωή και τη ζωή του έστω κι αν ήταν για μια στιγμή μονάχα.

Τέλος

 Ρούλα Συγγούνα🌹