Όταν διάβασα το βλέμμα, είπα πώς ήσουνα αίνιγμα...
Σαν γεύτηκα τα λόγια σου, ηχούσαν σα μελωδία των σειρήνων, είπα είσαι ο Έρωτας...
Λόγια που έμοιαζαν με λευκούς γλάρους και χτένιζαν τον δικό μας ουρανό.
Μόλις κολύμπησα στο άβατο της ψυχής σου, είπα, είσαι η αγάπη που καρτερούσα πάντα...
Και έπειτα...
Το αίνιγμα,
Ο Έρωτας, η αγάπη συνωμότησαν...
Ο βυθός στέρεψε.
Οι λευκοί γλάροι σκόρπισαν, σκιάχτηκαν από τα κοράκια.
Το αίνιγμα παρέμεινε άλυτο....
Έμεινα σαστισμένη να κοιτώ το γυάλινο ακρογιάλι,
που έπαιζε σε συμφωνία και μαέστρο την καρδιά μου κάποιο λυπηρό τραγούδι...
Αίνιγμα, Έρωτας, Αγάπη θαμμένα στο βυθό!!!
Comentários