ΑΕΡΙΚΟ🌹

Αερικό

Τη συναντώ κάθε πρωί.

Εκεί, στο ίδιο σημείο, με το ίδιο φόρεμα και το κόκκινο καπέλο της.

Πάντα σκυφτή και με το πρόσωπο κρυμμένο.

Κάτι σιγοτραγουδάει, μια μελωδία που δεν έχω ξανακούσει.

Θαρρώ πως είναι γνώριμη μόνο στο κύμα.

Ίσως τη σιγοντάρει σ’ έναν σκοπό κρυπτογραφημένο. Μοιάζει με τελετουργία.

Κάθε πρωί, εκεί, μαζεύει τις πέτρες που ξεβράζει η θάλασσά της.

Εκείνες που της χάιδεψαν τα πόδια, εκείνες που την έκαναν να γλιστρίσει και να πέσει, εκείνες που τη μάτωσαν.

Τις κρατά σφιχτά στα χέρια, σαν πολύτιμο θησαυρό.

Τις ξεχωρίζει.

Με το άγγιγμά της οι στρογγυλεμένες αποκτούν χρώμα λευκό.

Ίσως να της εμπνέουν ένα χαμόγελο στα χείλη, μα δεν το βλέπω.

Τις πετά ξανά μέσα στην πηγή τους. Προσδοκά να τις αισθανθεί πάλι.

Τις γλιστερές τις δένει σε κολιέ, στολίζουν την άκρη του μυαλού της.

Τα μάτια της αποκτούν μια λάμψη, ίσως…δε μπορώ να τη δω.

Τις πολύχρωμες, αιχμηρές τις καθαρίζει από το αίμα της και τις σμιλεύει.

Δίνει το σχήμα της δύναμης και τις ονομάζει Σοφία. Αυτές τις κάνει φυλακτό. Το βλέμμα της εκπέμπει ηρεμία. Δε μπορώ να το δω.

Τη νοιώθω…φεύγει ειρηνεμένη. Αύριο το πρωί θα είναι πάλι εδώ…

Μαρίνα Καραχλέ 🌹