Άγριο βοτάνι του ματιού, ξέπλυμα στην αγάπη,
της ομορφιάς που βάφτηκε με αίμα της καρδιάς,
στον πόλεμο που αλυχτά σκυλί μέσ’ απ’ το φράχτη,
ερωτευμένος μα κι’ οχτρός γι’ αυτόν που ξενυχτάς.
Μαχαίρι μπήκε κι’ άφησε το τραύμα που πονάει
και νυχτερίδας το φτερό δε δίνει γιατρειά.
Σ’ ένα μονάχο πάπλωμα κείτεται η αγάπη•
κι’ είναι δωμάτιο σκοτεινό, χωρίς παρηγοριά.
Λυτρώνει η σκέψη σαν πουλί που πάει στο παραθύρι,
μα σαν πετάξει μακριά, πια, πίσω δε γυρνά.
Ήρθ’ ο Χειμώνας κι’ η χαρά ψάχνει κάπου να γύρει•
μα ο χρόνος γρήγορα κυλά και χάνει ότι ζητά.
Αγέρας φέρνει τ’ όνειρο κι’ αγέρας θα το πάρει.
Και κει, στα πέρατα της Γης, το πάει και το ξερνά•
σαν ένα φύλλο από δεντρί, κίτρινο, που γερνάει
και πέφτει απ’ τη φυλλωσιά μες στην απανεμιά.
Βγαίνει η θλίψη στο στρατί, να βρει τον ίσιο δρόμο,
αυτόν που πρωτοπάτησε σαν είχε γεννηθεί.
Μα ο κόσμος την τραυμάτισε, της έφερε τον πόνο
κι’ απεγνωσμένη τριγυρνά μόνη εδώ κι’ εκεί.
Κ.ΚΑΡΑΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Comentários