Πετραρχικό Σονέτο
Αγέραστη Φλόγα
Σε δρόμους μοναξιάς βαδίζω κάθε μέρα
με βήματα σιωπηλά, σε χώματα θλιμμένα
κι η μνήμη σου, σκιά βαθιά, στα χρόνια ριζωμένα
σαν άστρο που δεν φέγγει πια στης νύχτας τον αέρα.
Η σκέψη σου γυρίζει σαν ανέμου μια στροφή
στα όνειρα που σκόρπισαν στης λύπης το σκοτάδι
και η ψυχή, σαν το νερό που ρέει στο πηγάδι
χαράζει μες στα βάθη της μια πίκρα που αρκεί.
Μα αν η καρδιά ακόμα ζει, κι αν το κορμί πονά
είναι γιατί το φως σου, σαν κρυφή φωνή, μιλά
και μου ζητά να σ’ αγαπώ, ακόμα κι από μακριά.
Γιατί η αγάπη, φλόγα που ποτέ της δεν πεθαίνει
κρατάει τις πληγές ανοιχτές, μα δε σωπαίνει
και ζει, σαν ήλιος, μες στη νύχτα τη βαριά.
Λευτέρης Ελευθερίου
Comments