Πέρασε ο αγέρας
κάτι ψιθύρισε
ή ήταν η ηχώ που αντιμίλησε;
Νομίζω είπε,
πως θέλεις να 'ρθεις,
μα όλο ψάχνεις το μονοπάτι.
Ίσως να είπε,
πως τώρα βρέχει...
είναι αργά,
τρένο δεν έχει...
Ίσως να είπε,
γι αυτό το Μάρτη,
πως ψάχνεις να 'βρεις
καιρό στο χάρτη...
Μα πάλι, δεν ξέρω...
ίσως, να είπε, ίσως
να μη γυρίσεις,
ποτέ πια πίσω...
Αγέρας είναι...
δεν μαρτυράει...
Τα μυστικά,
σφιχτά κρατάει.
Κι όλο φυσάει
και όλο τρέχει,
χρόνο ποτέ δεν έχει.
Σταθμούς δε κάνει,
δεν παίρνει ανάσα.
Και όλο έρχεται
και όλο φτάνει,
μα, όταν φτάνει,
φρένα δεν πιάνει...
Κι είναι γεμάτος
από τη σκόνη,
απ' τις ψυχές
που τις φορτώνει,
όταν ακίδα,
μέσα τρυπώνει...
Κι είναι γεμάτος
από τα ρίγη,
που του τα βάζει
η παγωνιά
μες στο σακίδιο,
λίγο πριν φύγει...
Μα και τη ζέστη
στις θημωνιές,
εκείνος κρύβει...
Περνά αδιάφορος,
όμως στο διάβα του,
τα πάντα σέρνει...
Όλα εκείνα,
που θέλει, δεν θέλει,
από τις σκέψεις
όλα τα παίρνει...
Είναι γεμάτος,
μ' όλα τα όνειρα
και με αχτίδες,
Ίσως τ' αφήνει
πάνω σε ράγες
όπου κυλούν ελπίδες.
Ίσως τα ρίχνει
μες σε βαγόνια
κι αυτά τα θάβουν,
βαθιά στα χιόνια.
Αγέρας είναι...
Μπορεί να κλαίει
και να χορεύει...
Μα και να παίζει,
να τραγουδάει...
Μόνος τα πίνει
μόνος μεθάει.
Μόνος κοιμάται,
μόνος ξυπνάει
κι όταν τ' αρέσει
χαμογελάει.
Αγέρας είναι...
Μέσα στην σφαίρα,
μόνος γυρνάει,
μόνος διαβαίνει.
Μπαίνει ως μέσα μας,
μας κυριεύει,
μας βασιλεύει...
Πότε με χάρη,
δεν τον πτοεί,
ούτε ο ήλιος,
μα, ούτε η νύχτα
και το φεγγάρι.
Αγέρας είναι...
και τον μισώ
και μου αρέσει,
μα, δεν τον μέλλει
αυτή η σχέση.
Αγέρας είναι...
Ό,τι τ' αρέσει,
με πείσμα κάνει.
Μόνος του ζει,
μόνος πεθαίνει.
Μόνος ανάσα παίρνει
και ξανασταίνει...
Λιλή Βασιλάκη
Comments