Ελπίδες χαμένες, σαν λεπίδες πριονίζουν την ψυχή..
Αναμνήσεις ζωντανές περνούν από το μυαλό, σαν να θέλουν να θρέψουν τον πόνο..
Σκέψεις λευκές σε κατάμαυρο φόντο, σαν μουντός πίνακας,
προσπαθούν να ξεθωριάσουν την μνήμη, να αποτρέψουν την σκοτεινιά του μυαλού..
Μια καρδιά βουλιαγμένη στο αίμα που λιμνάζει..
Πόνος την πνίγει, φτάνει τόσο βαθιά στην ψυχή, που μοιάζει με μαύρη άβυσσο..
Κλαίει, θρηνεί, χάνεται, αργοπεθαίνει μοναχή..
Ξέρει πως φωτεινή μέρα ξανά δεν θα δει..
Αφού ο ήλιος μακριά σου δεν ανατέλλει πια..
Μαριάννα Λάντου 🌹
Comentarios