Έψαχνα...

Έψαχνα ψαχουλεύοντας στα μονοπάτια της ζωής μου,

να βρώ την ψυχή μου,να γεμίσω

το κενό της,να την μερέψω,

γιατί κάποτε την αδίκησα,

την μάτωσα,

πίστεψα πώς είναι δυνατή

και θα τα καταφέρει.

Βαθειά σε σκοτεινές κρύπτες,

σ’ ένα καταφύγιο την συνάντησα,

την βρήκα κουρνιασμένη σε μιά γωνίτσα,

την χαΐδεψα,την κανάκεψα,στο φώς να βγεί.

Μ’ αυτή πείσμωσε τόσο πολύ,αρνήθηκε....

Μάταια προσπάθησα κι όλο πιό μέσα σερνόταν.

Κουλουριασμένη,μ’ ένα μανδύα σκεπασμένη,το ρίγος της ν’ απαλύνει,απ’ το τρέμουλο της....στην άκρη των χειλιών της αργοσβήνει μιά λέξη.....γιατί.

Με δέος άπλωσα τα χέρια και δειλά δειλά σήκωσα τον μανδύα της,

κοίταζα τα στίγματα της κι όλο μεγάλωναν,

της αλλάζανε μορφή,της κυρτώσαν τα ευαίσθητα της σημεία.

Κόμπο έκανε το δάκρυ της και το πέτρωσε,

δεν το άφησε να τρέξει,στη φούχτα της το μάζεψε,τεκμήριο...σαν κοχύλι στο βυθό της.

Και τώρα κούρνιασε,μπλέκτηκε στης αράχνης τον ιστό,

το υφάδι πάσχει να το τελειώσει,

μα το νήμα δεν αρκεί,έχει κοπεί,έχει παλιώσει,

τα χρόνια πέρασαν και η φθορά τόχει αποτελειώσει.

Τι ψάχνεις τώρα να βρείς με ρώτησε απεγνωσμένα,

κάποτε με αγνόησες κι άφησες μέσα μου απωθημένα.

Την σιωπή μου άκουσε και κρύψε με βαθειά,

εκεί που δεν μπορείς να δείς

πόσο η ψυχή πονά.

Μιά φορά σαν τσακιστεί και η ψυχή σαν γίνει λιώμα,

χωρίς νερό στη στέρνα της,

σκόρπια τα κομμάτια της,

δεν ξανά κολλάνε,

τα παίρνει ο άνεμος μακριά,

θαρρείς και είναι χώμα.

Αντρούλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹