Έρωτα άντε γειά

Δεν θα ξαναγαπήσω!

Έρωτα άντε γεια!"

Πόσες φορές δεν έχουμε ξεστομίσει αυτή τη φράση απογοητευμένοι, με πόνο, ή θυμό όταν ο απερχόμενος έρωτας απ' τη ζωή μας, έχει αφήσει βαθιά σημάδια πόνου και απογοήτευσης...

"Δεν θα ξαναγαπήσω! " αναφωνούμε με πλήρη σύγκλιση με την επίγνωση...

Μα, σαν την επίτοκο στην πρώτη γέννα της, όταν οι ωδίνες σφυριλατούν τα σωθικά της, φωνάζει "δεν θα ξαναγεννήσω" και μετά τη λύτρωση ξεχνάει τους πόνους και αραδιάζει σειρά από κουτσούβελα, έτσι και ο έρωτας στη ζωή μας.

Όσες απογοητεύσεις και να πάρουμε, όσο πόνο κι αν προκαλέσει το πέρασμα του, όταν κάνει την εμφάνισή του στην πόρτα της καρδιάς, αρκεί μια ευθύβολη ματιά, ένα χαμόγελο για να μας παρασύρει στο νέο ταξίδι του...

Ένα ταξίδι μέσα στο πέλαγος της ευτυχούς άφεσης που μόνο την αρχή του σκέπτεσαι δίχως τις πιθανές, επερχομενες φουρτούνες του...

Το τίμημα του το μαθαίνεις πάντα στο τέλος του!

Μακάρι να ήταν Ένα, Ουσιαστικό, Μοναδικό, και Αέναο το ερωτικό ταξίδι της ζωής μας! ... Διακαής πόθος κάθε καρδιάς άλλωστε.

Μες στο τερέν της πάλης μου με σένα ,

πάντα νικητής έβγαινες,

με την καρδιά μου ρίψασπις στα πόδια

του υπεροπτικού εγώ σου!

Μετά έκανες το γύρο του θριάμβου με υψωμένο

το τρόπαιο της πτώσης μου!

Αλλά, όχι πια!

Η ώρα ελήλυθεν !

Και οι παραστάσεις τέλος!

Εμπάργκο στις σχέσεις μας!

Παίρνω τη ρεβάνς κάνοντας το γύρο του θριάμβου,

τώρα εγώ,

υψώνοντας το δικό μου τρόπαιο,

το τρόπαιο της απαξίωσής σου!

Παμπόνηρε πλανευτή της ευτυχίας , κομπάρσε της χαράς ,

εκδουλευτή της καρδιάς, καιροσκόπε τροβαδούρε της αγάπης

και τυχοδιώχτη των αισθήσεων,

δεν θα ξαναγίνω όργανο των τυχοδιωτικών παρορμήσεών σου!

Δεν θα ξαναπιώ από τα αγύρτικα νάματά σου!

Γι αυτό,

Υιοθέτησα μια αειφόρα τακτική σθεναράς αντίστασης

και έγινα η ίδια αδυσώπητη διαπραγματεύτρια των εύθραυστων συναισθημάτων μου...

Φόρεσα αδιάβλητο αλεξίσφαιρο αντίδοτο στην καρδιά μου,

οπότε δεν με πτοούν, πλέον, τα δολερά βέλη σου!

Τα δε νώτα της κάλυψα με ισχυρό αντίδοτο αποστροφής !

Έτσι, δεν θα σε καρτερώ πια στον αδημονούντα

ήχο ενός τηλεφώνου...

Τα ακουστικά μου τα κρέμασα στην οροφή των παρωδιών,

παρέα με τις νυχτερίδες που αναμοχλεύουν σκιές το σκοτάδι ...

Δεν θα σε καρτερώ, πλέον, στα διάσελα των ονείρων μου,

με τις αισθήσεις παραπέουσες στο ιλαρό κοίταγμά σου!

Κανένα χρώμα ματιών δεν θα καταφέρνει να διαπερνά

τα ευάλωτα τείχη της,

γιατί φρουροί ισχυρής θέλησης θα παρεμποδίζουν

την είσοδο κάθε ανεπιθύμητου εισβολέα !

Δεν θα σε καρτερώ ξάγρυπνη, στο περβάζι της προσμονής

για να με κεράσεις άλικη μέθη στ' άστρα .

Απέταξα κάθε πορφυρό ένδυμα

που μου προξενούσε ηδονικά ρίγη...

Φρόντισα να πετρώνει η καρδιά μου σε κάθε κοίταγμά σου,

σαν τον καθρέφτη της Μέδουσας

για να μην συγκινείται από τις ροές

των απατηλών, αλμυρών υποσχέσεών σου...

Αναθυμούμαι και στοχάζομαι...

Σαν επιδέξιος αναβάτης των πόθων, που είσαι,

καταστρατηγούσες το επίδοξο σχέδιο αποπλάνησής μου

και με ταξίδευες πάντα, εκεί, όπου οι πόθοι μου εύρισκαν

πρόσβαση των ονείρων μου, ίσαμε τα πέρατα των αισθήσεων,

μέχρι να γίνω έρμαιη χάντρα στο κομπολόι σου...

Μια Χίμαιρα το κάθε σου ταξίδι με πολύχρωμα,

μεθυστικά βεγγαλικά

που θόλωναν τα μάτια της ψυχής,

κι έτσι μέσα στο παραλήρημά μου για σένα ,

με παράταγες έρμαιο στη γη της ουτοπίας,

εκεί όπου τα πάντα είναι ανέφικτα

και ατελέσφορα διάγουν...

Τραγική η αφύπνιση,

και μετά

ο στυγνός, ανελέητος θάνατος της καρδιάς !

Σου δηλώνω, πως:

Αποφάσισα να ζήσω!

Μ' ακούς ;; ;

Δίχως σου!

Πέτρινη και άκαμπτη θα σε χειραγωγώ.

Ήδη, πρόταξα παραπέτασμα προστασίας στις εισβολές σου!

Ταμπουρωμένη πίσω από τα κυκλώπεια τείχη

της καθαίρεσής σου θα διάγω πλέον ύπνο γαλήνιο,

χωρίς κλυδωνισμούς των παλμών μου,

από τις ανάλγητες ηδυπαθείς επικλήσεις σου

και τις αιματηρές ρήτρες της ψυχής μου !!

Γι αυτό,

Παμπόνηρε πλανευτή, καιροσκόπε τροβαδούρε της αγάπης

και τυχοδιώχτη των ονείρων μου,

δολερέ, κι ατελέσφορε Έρωτα, άντε γεια!

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹