Θυμάσαι εκείνο το μικρό καλυβάκι στη μέση του πουθενά κοντά στη λίμνη;
Εκείνο που τα κιτρινοκόκκινα φύλλα κάλυπταν τη γη, δίνοντας την αίσθηση ενός κεντημένου πέπλου από ποικιλόμορφα σχήματα του φθινοπώρου;
Εκεί που για πρώτη φορά χάθηκα στων ματιών σου το άπειρο·
Που η αγκαλιά σου ήταν τόσο τεράστια, όταν με έκλεισες μέσα της μου κόπηκε η ανάσα.
Εκεί, που άναψες το τζάκι να ζεσταθούμε, αλλά η άχνα των κορμιών μας έκαιγε περισσότερο από τα ξύλα που μας ζεσταίναν.
Εκείνες τις ήσυχες στιγμές που μοιραστήκαμε, τις λέξεις που ψιθύρησες στο αυτί μου, τη γραμμή που άφησαν τα χείλη σου απο το στόμα μου στη γέφυρα του λαιμού μου.
Όλα εκείνα που είπανε τα μάτια μας στις άνετες σιωπές μας, εκείνη τη σύνδεση που έδεσε τις ψυχές μας.
Από τη στιγμή που οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν, ο κόσμος μου άλλαξε για πάντα.
Κάθε μέρα, νιώθω να σε ερωτεύομαι πιο βαθιά.
Αγαπώ τον τρόπο που χαμογελάς,
ζώ για να βλέπω τα μάτια σου να φωτίζονται όταν ενθουσιάζεσαι, γεμίζω αγάπη και ηρεμία απο την καλοσύνη στην καρδιά σου και τη δύναμη στο πνεύμα σου.
Είσαι η ασφάλεια και το καταφύγιο μου και συνάμα η μεγαλύτερη περιπέτειά μου.
Εκεί, σε εκείνη την καλύβα, θέλω να περάσω ένα ολόκληρο φθινόπωρο μαζί σου, να πάρουν ζωή οι στιγμές μας, να γίνει το φθινόπωρο ο κρυμμένος και χαμένος μας παράδεισος.
Θέλω κάθε φύλλο που θα πέφτει να μετράει και μια μαγική στιγμή μαζί σου.
Θέλω μόνο ένα φθινόπωρο μαζί σου…
&
Συγγραφική συνεργασία
Μαρία Μίτα- Νικολάου
Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Comments