Ένα κομμάτι από το αμυδρό ουράνιο τόξο λίγο πριν χαθεί στην καρδιά των σύννεφων,
με τα χρώματα του άφηνε ανεξίτηλα τα σημάδια του στην γη
να ποτίζουν δέντρα, δρόμους, σπίτια, αυλές και λουλούδια.
Μα πιο πολύ απ' όλα τα παραπάνω αρεσκόταν να χύνεται μες των παιδιών τα μικροσκοπικά χέρια,
για τα ζωγραφίσουν έπειτα
έτσι όπως ακριβώς τα είδαν
με την αγνή τους ψυχή.
Κι ύστερα να φτιάξουν με αυτά
μια σκάλα για το φεγγάρι
για να πηγαίνουν το βράδυ στα όνειρα τους
και ν' ατενίζουν την γη ειρηνική, καθαρή, γαλήνια,
χωρίς έχθρες,
αλλά γεμάτη
απ' το κόκκινο της αγάπης,
το κίτρινο της ζεστασιάς,
το πράσινο της ηρεμίας,
το μπλε της αισιοδοξίας
και το λευκό της χαράς.
Ροδοθέα Θεοτοκάτου
Comments