Λαθραίοι και λησμονημένοι διασχίζουμε τις βαλτωμένες μας κραυγές...
Τα μετουσιωμένα μας πάθη, κάτω απ’ το λιόγερμα του ανέλπιστου εκλιπαρούν μια σταγόνα απ’ το αύριο, για να αναστήσουν τις ξεθωριασμένες τους διαδρομές...
Για τελευταία φορά αποχαιρετάμε τα αμαρτωλά μας απωθημένα.
Μέσα στις σφραγισμένες τους αποσκευές στριμώξαμε όλα τα θλιμμένα μας φθινόπωρα.
Και τώρα... Πώς θα διαβούμε το απίστευτο;
Πώς θα αντικρίσουμε τον έρωτα χωρίς τα ανείπωτα σκιρτήματα της βροχής;
Πώς θα συλλαβίσουμε το ρήμα της αγάπης;
Μοιραίοι και κατατρεγμένοι σ’ ένα κόσμο χωρίς οξυγόνο ευνουχίσαμε τα πιο τρελλά μας όνειρα... Τις πιο καθάριες μας ανάσες...
Ο ιδρώτας μας μια περιπλανώμενη ηχώ μαστιγωμένη από τις χορδές τις αφάνειας, σέρνεται ασήκωτος στα χαρακώματα του απροσδόκητου...
Τριγύρω δεν υπάρχει κανείς...
Άπαντες Απόντες...
Μόνο ακατοίκητα σώματα αναζητούν απεγνωσμένα το θεϊκό και το αιώνιο...
Και συ κατατρεγμένος και λησμονημένος, στον λαιμό σου έχεις κλεισμένο φυλακτό έναν ολόκληρο παράδεισο...
Με σβησμένη φωνή σημαδεύεις ανεπανόρθωτα τις κοιμισμένες ενοχές μας...
Μα κανείς δεν σε άκουσε...
Κανείς δεν σε είδε...
Κανείς δεν σε έψαξε...
Κανείς δεν σε ήξερε...
Μέσα στα ακατοίκητα σώματα δεν υπήρχε κανείς...
Συγγραφέας
Γιαννούλα Άδωνη
Commentaires