Άγχρωμη νύχτα...

Άγχρωμη νύχτα κι αφάνταστα ψυχρή,

ανηφορίζει στα καλντερίμια σιωπηλή....

Στο παραθύρι μου τ' ανάστημα στυλώνει.

Σαν δήμιος με κοιτά και με καρφώνει....

Κι  αυτή η σκιά που είναι ορθή στο παραγώνι,

μην είναι ίδια η σιωπή που με φιμώνει;

Σαν καταχνιά αφέντρα στο άναρχο σκοτάδι...

Απούσα η μιλιά, απόν και της χαράς το χάδι...

Πώς όλα μπορεί η σιωπή και τα σκεπάζει;

Ντύνει στα μαύρα τη χαρά, και την τρομάζει.

Κι  αυτός ο γρύλος πώς σιώπησε και  αυτός;

Λες να 'χασε το ταίρι του και έμεινε βουβός;

Και το φεγγάρι που τάχα ταξιδεύει; Να  βρήκε  άλλον ουρανό να διαφεντεύει;

Ψυχή μου η ερημιά απόψε σε μαυλίζει...

Σαν κάρβουνο της παφυρές σου αγγίζει...

Μα  φτάνει!

Θε να σου κάνω εμπάρκο μοναξιά! Θα 'βγω για να 'βρω του κόσμου τη λαλιά, 

τα δεδομένα της σιωπής μου να τα σπάσω,

και ό,τι με αγγίζει θλιβερό στη λήθη θα το θάψω...

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹