Άβυθος

Στάθηκα αντίκρυ στον ήλιο ,

αυτόν του δειλινού, που δεν τυφλώνει,ούτε τρομάζει το φως του,

που γλυκά φωτίζει της ψυχής 

μου τις αφύλαχτες θύμησες .

Πέρασε η ζωή συλλογιέμαι και δεν έμαθα 

ακόμα τη δύναμη των λέξεων,

ούτε τους σωστούς χρόνους.

Η ευτυχία κατοικεί στο εφήμερο 

κι εγώ μιλώ σε χρόνο διαρκείας,

η ζωή τρέχει κι αφήνει μια αναίτια 

νοσταλγία ,εγώ μιλώ σε χρόνο μέλλοντα .

Μ' εκδικήθηκαν οι λέξεις, ακόμα και τώρα 

που φυσάει ένα μελτέμι θλίψης απ' το πέλαγος,σαν τη φωνή που κάποτε 

στοίχειωνε τα όνειρα μου .

Όσο πιο πολλά τα όνειρα τόσο λιγότερη τόλμη,κι η ζωή προσπερνάει .

Δεν έμαθα τη δύναμη των λέξεων,

ακόμα ονειρεύομαι, ονειρεύτηκα,

ξεχάστηκα.